Sadece bir iki bakır kap, bir elmas yüzük. Zihninde bildiklerin, artık geldiğin yerde ne kadarını uygulayabilirsen. Elma sirkeni yeni coğrafyanın elmalarından yapar ara ara kuşbaşı etli ayva yemeği pişirirsin. Evinin içinde büyük sofralarda çoluk çocuk, kadın, erkek yan yana oturur gene neşe ile yer içersin ama Kim görür? Kim fark eder? Kim bilir, kökleri nereden?

Anneannem ve babaannemin dedelerinin Kırım; Bahçesaray'da yaşarken; Rus işgalinden sonra oğullar askere alınmak istenince; Kime karşı asker olacağız? Müslümana mı silah doğrultacağız? Olur mu öyle şey diyerek 1854 harbi ile göç kararı aldıklarını o zaman iki yaşında olan Recep Efendinin oğlu Sali Dayıyı çok yaşlılığında ziyaretimiz sonrası babam anlatmıştı. Dayının lacivert gözleri hala zihnimde.

Aile; Karadenizi aşıp önce Bandırma'ya sonra 1877'de Tekirdağ'a yerleşirken aynı yıl 2. Abdülhamit ve Rus Çarı 2. Alexandır'ın hükümdarlıklarında  Osmanlı Rus Savaşı da tekrar başlamış. 

Maalesef bugün göçten 167 yıl sonra bile Kırım; Simferopol/ Akmescit; Bahçesaray'da nasıl yaşanacağını belirleyen; Rusya'nın güneyindeki en büyük deniz üssünün Kırım'da olması. İlber Ortaylı'nın ATLAS Dergisi Nisan 2013/Sayı:241’de bahsettiği elma bahçelerinde yaşayanların tercihleri değil. 

Bu bayram günü rahmetle andığım aile büyüklerimin fotoğrafında ayaktakiler; bakana göre sol başta anneannem, eşi Fahri dedem, anneannemin kızkardeşi Fahriye Teyze. Oturanlar; Anneannemin annesi kucağında annem yanlarında anneannemin babası. Yıl 1927, Tekirdağ.